‘Fraaaankie’,
‘Gast, alles wel?’
– ‘Half lam. Hoe laat spreken we af?’
‘Kwart voor 7 voor de deur?’
– ‘Prima. Ben je al zat?’
‘Ben net bezig met mijn tweede biertje.’
– ‘Dan loop je er al 8 achter. De vaart erin jochie. Zie je zo.’
‘Komt goed. Tot zo.’
Als ik ophang, grijns ik. Met een koud biertje stond ik onder de douche toen Bas belde. Het door mijn vriend Joop tot zelfmoordhok gedoopte studiootje aan het Haarlemmerplein waar ik nu nog woon is een chaos. Ik sta op het punt om te gaan verhuizen en de helft van mijn huisraad zit al in diverse dufflebags, boodschappentassen, Albert Heijn kratjes en een verdwaalde Shurgard verhuisdoos.
Bas en Frank. Een prachtduo. Uit hetzelfde hout gesneden. Met het aangeboren talent om van iedere middelmatige dorpsfuif een knalfeest te maken. Half februari doken we samen op in de kleine zaal van Paradiso tijdens een concert van The Thermals. Binnen twee minuten wisten we het doodse feest vol bejaarde rockers te transformeren tot een kolkende pit die de voorste vier rijen besloeg. Bier, zweet en overjarig enthousiasme. Dat zijn wij ten voeten uit. Als Bas de benzine is, ben ik de aansteker. Als ik hem vergeten ben, stookt hij het boeltje vakkundig op.
Hipster-fähig
Naakt en nat van de douche druip ik door de dampende huiskamer. Ik struikel half over een met elektronica gevulde Albert Heijn-tas als ik naar mijn biertje reik. Zorgvuldig formeer ik mijn hipster-waardige outfit. Soms ben ik net een wijf. Ik pak een wit H&M-shirtje dat net genoeg doorschijnt om mijn tattoo te laten zien. Bij de plaatselijke Turk heb ik de hals laten verwijden zodat mijn ‘gespierde torso’ beter uit komt. De grijze Cheap Monday skinny jeans met opgerolde pijpen. Een beetje gel tegen het pluizen achter in het matje dat vakkundig onder mijn muts vandaan komt. Goed gematchte witte sokken. En knalrode All Stars als blikvanger. Ik ben een wijf.
Ter verdediging. Vanavond verdient extra aandacht. Vanavond treden The Courteeners op in de kleine zaal van Paradiso. En met een beetje geluk pikken we ook nog een staartje Major Lazers mee. December vorig jaar heb ik ze al eens willen zien in de MEN Arena in Manchester en ineens kondigden ze een optreden in de kleine zaal van Paradiso aan. Hier moest ik bij zijn. Bijpassende outfit is vereist.
Het zijn rare en vooral nare weken geweest. Op het werk zat de sleet erin. Ik zocht al maanden een uitweg maar kon nog steeds nergens een vluchtroute ontwaren. Mijn beste vriendin en tevens buurmeisje belande in het ziekenhuis. De begrafenis van de vader van een vroegere vriend bracht me terug in het dorp waar ik opgroeide. Een terugkeer op de geboortegrond stemt me sowieso vaak al donker. Maar de begrafenis van deze man raakte me diep. Om de onrust in toom te houden trainde ik als een bezetene, vijf soms zes dagen in de week. Het resultaat zag er goed uit. De rust in het hoofd was slechts tijdelijk. Alles tezamen was een ding klip en klaar: vannacht gaat er iets gebeuren. Paradiso verlaat ik waarschijnlijk niet alleen. Wellicht met een dame aan de hand. Of door de ruwe hand van een van de uitsmijters. Maar nu opschieten.
Ik sta nog 7 biertjes achter op Bas.
Cavorting
‘And now you’re too tired to eat, and you’re too hungry to sleep, You’re hooligan’s on E and we’re too tired to bother with any of you.’ Ik hoor de onmiskenbare gitaarriff. Shit, ze zijn al begonnen. Verdomme welk concert begint er nou exact op aanvangstijd? Snel trek ik mijn bij de Zipper gekochte vintage jasje uit en gooi hem naar Bas. ‘Hang jij hem ff op. Mijn lievelingsplaat gap!’.
De zaal is donker. Hij oogt half leeg. ‘Cavorting, and snorting your way through the band’. BAM! Hier gaan we. Ik duik de onvermijdelijke pit in. Hier doen we het voor. Alleen de zwarte verschijning voor me in de pit heeft duidelijk het script niet gelezen. Nog geen twee seconde nadat ik extatisch de pit in ben gedoken, heb ik al bijna een rechtse directe te pakken.
Twee minuten later komt Bas met vier bier binnen lopen. Hij treft mij aan aan de rond van een cirkel dit zich rond de pit heeft gevormd. De zaal was niet half leeg. Vooraan heeft zich een dreigende kluwen van zwarte designer-jacks, opgetrokken capuchons en zonnebrillen gevormd. Het oogt vervaarlijk. Out of place. Terwijl we de situatie in ons opnemen spannen ze langzaam een doek over vrijwel de gehele breedte van de kleine zaal van Paradiso. ‘RED ARMY; MAN UNITED’.
Dan valt het kwartje. Dit is de huisband van de plaatselijke FC in Manchester. Deze heren, niet hun meest gezellige supporters is al gebleken, hebben dit optreden aangegrepen als een ware uitwedstrijd. Ik krijg spijt van het aantrekken van mijn licht doorschijnende shirt. Hoe hip en sexy het vanmiddag thuis nog leek. Mijn rug is getooid met een tatoeage van Oasis. De huisband van hun grote rivaal, Manchester City.
Stretford End
Naarmate de avond vordert. En de drank rijkelijker vloeit. Groeit onze Dutch courage. We bevinden ons inmiddels midden in de kluwen Engelse hooligans. Blijken overigens prima kerels te zijn. Mits we bij de twee finaal doorgesnoven alphareutjes van de groep vandaan blijven. Veiligheidshalve besluit ik wel netjes mijn bovenlijf bedekt te houden. ‘You’re not nineteen forever, pull yourself together I know it seems strange but things, they change.’ Schalt door de kleine zaal. Een kolkende pit. De spandoeken. Vervaarlijk kijkende mannen. Zelfs hun big northernrival is inmiddels hartstochtelijk toegezongen ‘We all hate Leeds scum’. Paradiso is verworden tot Manchester United’s roemrucht Stretford End. Ik geniet intens.
Zo snel als het begon, is het ook weer afgelopen. Na het laatste nummer schieten de heren van het podium. Geen toegift. Security op het podium. Zal wel iets van doen hebben met de ‘rowdy crowd’. Via de bar lopen Bas en ik het balkon van de tweede verdieping op. Vol verbazing slaan we een gigantische chaos onder ons gade. Door de vroege start van de The Courteeners en de haastige aftocht vallen we nu midden in het optreden van Major Lazers in de grote zaal. En wat een optreden. Pits. Massale sitdowns. Vuvuzela’s. Smerige dansende sletten. Confetti. Gigantische ballonnen. En dwarrelende dollars. We vallen van de ene gekte in de andere. Wat een avond. Na een uur in de dampende massa te hebben gestaan, geeft Major Lazers er ook de brui aan. We kijken elkaar aan. Wat een topavond. We veronderstellen beiden dat de pieken nu wel uit de avond zijn. We besluiten boven in de kleine zaal nog een biertje te gaan drinken.
De kleine zaal steekt schril af tegen de staat waarin we hem nog geen uur geleden hebben achter gelaten. Half leeg. Keurig. En de flashy band heeft plaats gemaakt voor een ietwat gezette DJ met een fikse baard. Indie-hitjes worden en gedraaid. En daar weet ik wel raad mee. Net zoals Bas wel raad weet met de overal verspreid liggende ballonnen. Het voelt aan als een verjaardagsfeestje dat hoognodig wakker geschud dient te worden. Ladies and gentleman, we have arrived. Ik trek mijn fijnste danspasjes uit de kast. Waar Bas met een in alle haast losgetrokken ballon een ware voetbalwedstrijd start met drie spuuglelijke op leeftijd zijnde provinciale bakvissen. Na een half uurtje uitsloverij trek ik me vermoeid op het podium. Ik speel wat met een ballon. Ik geniet van het rustig moment. Wat een heerlijke chaos. En dan zie ik haar staan…
Gepubliceerd 23 december 2013 op Website van HANK
http://www.websitevanhank.nl/man-van-de-wereld/een-heerlijke-chaos/
Facing the sun 